Oh, wat vond ik mezelf weer slim. Lijstje met benodigdheden voor #myfirstbackpack gemaakt, afgedrukt én meegenomen naar de stoffenwinkel. Zelfs aan een jeansnaald gedacht om samen met mijn extra dik garen te gebruiken. Slim slim slim.
Wat ik toen nog niet wist, was dat meneer Murphy zichzelf voor een dag of 2 had uitgenodigd bij ons thuis. Hij was er al toen ik ging knippen. Met wat instructies van
Iris had ik eerst alle patroondelen van de medium versie naar een large vergroot. Een paar zorgvuldig afgemeten extra krijtlijntjes later zette ik enthousiast mijn schaar in dit heerlijke uilenstofje ... precies op de kniplijnen van ... jawel, de medium. Dom dom dom.
Ik had, toen ik nog slim was, gelukkig genoeg stof gekocht, maar de mogelijkheden om de print mooi te laten doorlopen over de verschillende patroondelen waren nu wel erg beperkt. Ik ging zo geconcentreerd aan het puzzelen en verschuiven met voorpand, rugpand, flap en zak, dat ik niet merkte dat mijn ongenode gast ondertussen nieuwe plannen zat te smeden. En dit keer had hij het op mijn stiksels gemunt. Wat ik ook probeerde - bovenspanning hoger, onderspanning lager, of toch maar weer andersom, jeansnaald eruit, jeansnaald er weer in, volledig herdraden, klosje linksom laten draaien, rechtsom laten draaien, GOOGLE, HELP DAN TOCH! - ik kreeg alleen maar lussen en overgeslagen steken. Er moest -
alweer - een behulpzame naaimachineverkoper aan te pas komen, of ik had een naaimachine vermoord.
(Note to myself: stikken met dik garen = bovenspanning op 10, klosje op verticale kloshouder en bovendraad door extra haakje rechtsboven geleiden)
Back on track begon ik in een sneltempo het rugzakje in elkaar te naaien. Verloren tijd inhalen, dacht ik. Dat was niet slim.
Een zijpand ondersteboven innaaien? En daarna het stiksel lostornen van het zijpand dat er wèl goed inzat? Ik kan dat.
Bodem vaststikken zonder de lintjes ertussen? Lostornen, bodem opnieuw bevestigen mét lintjes ertussen, vaststellen dat de lintjes te kort zijn, lostornen, nieuwe lintjes knippen en dan toch de oude lintjes weer bevestigen? Jep,
did that.
Voor het eerst veterringen inkloppen, daar heel trots op zijn en dan beseffen dat die niet door de twee lagen van de tunnel moesten?
Check.
En Murphy maar lachen. Lachen lachen lachen.
Maar het kwam uiteindelijk toch allemaal goed, hoor ik je denken? Jaja, ik vond mijn naaiverstand terug en werkte het rugzakje netjes af. Blij blij blij ...
... tot ik ontdekte dat mijn vriend Murphy de weg naar de keuken
gevonden had om daar dan maar de vaatwasmachine te saboteren. Drup drup drup.
Conclusie: Murphy is een uil. Maar wel een hele mooie! En voor mijn volgende #myfirstbackpack kies ik een stofje met ezels. Want een ezel ...
VAN MIEK IS ALTIJD BLIJ MET EEN REACTIE OF EEN VOLGER ERBIJ!
PATROON: My first backpack (gratis patroon van Iris May Patterns)
STOF: Prestigious textiles (www.wildvanstof.be)
